Lustrum 2010 BU 20100208

Lustrum 2010

Laatste Nieuws

Roeivereniging Pampus bestaat dit jaar 30 jaar. Een lustrumjaar! Het lustrumjaar heeft het thema “In volle vaart!” meegekregen. Om dit lustrum te vieren organiseert de lustrumcommissie volop activiteiten en sluiten we het lustrumjaar op zaterdag 20 november 2010 af met een knallend lustrumfeest!

Hieronder een overzicht met alle activiteiten.  Houd de website goed in de gaten voor de laatste informatie en details van de activiteiten.

 

Activiteitenkalender

Januari 2010

·         Opening lustrumjaar tijdens Nieuwjaarsborrel

·         Start fotowedstrijd met het thema “In volle vaart!” Foto's kun je inleveren bij Nuray Gul (e-mail: nuray.jwvw@gmail.com)

·         Start verkoop lustrumgadgets - ziepagina lustrumgadgets hoe deze geweldige hebbedingen te verkrijgen!

·         Start verzameling verhalen “Mijn herinnering aan- Pampus…” Heb je een leuke of bijzondere herinnering aan je RV Pampustijd, meldt het aan Sander van Yperen (e-mail: sander.v.yperen@gmail.com). Scroll naar beneden op deze pagina voor de eerste herinneringen.

Februari 2010

·         7 februari: OCC in het teken van het lustrum (extra punten te behalen door je te kleden binnen in het thema In volle vaart).

Maart 2010

·         13 maart: schemertocht voor jong en oud (verzet naar 20 maart)

April 2010

·         24 april: ergometerevent voor de jeugd. Laat je zo veel mogelijk sponsoren per getrapte km op de ergometer.

Mei 2010

·         14/15 mei: de Elfstedentocht in Friesland staat voor RV Pampus ook in het teken van het lustrumjaar.

·         22/23/24 mei: Pinksterkamp in Leiden. Gezellig met z’n allen kamperen en roeien op een andere locatie. Neem gerust het hele gezin mee want naast het roeien is er vertier voor het hele gezin.

Juni 2010

·         12 juni: Nieuw Land Marathon. Een prachtige nieuwe (landelijke) marathon uitgezet door RV Pampus, Pontos (Leleystad) en Amenophis uit Zeewolde.

·         25 – 27 juni: Doortocht Gent. Een mooie toertocht door het prachtige Belgische Gent.

Augustus 2010

·         27-28 aug: Survivaltocht voor de jeugd

September 2010

·         5 september: Pampus Challenge Event. Roei, fiets en loop diverse afstanden en word de Pampus Challenge kampioen van 2010! Je kunt de challenge alleen doen – voor de echte bikkels - (dus alle disciplines achter elkaar) maar ook in teamverband (bijvoorbeeld 1 roeier, 1 fietser en 1 hardloper). Vraag je buurman, vader, zus of vriend om ook een discipline mee te doen!

Oktober 2010

·         Pampus Clinic (theorie en praktijk) – deze lustrumactiviteit is wegens te vol programma geannuleerd

·         31 oktober: uiterste inleverdatum foto’s voor fotowedstrijd “In volle vaart!” Maak een leuke, mooie of bijzondere foto waar dit thema in naar voren komt en win deze fotowedstrijd. Stuur je foto naar Nuray Gul (e-mail: nuray.jwvw@gmail.com). Een deskundige jury beoordeelt alle inzendingen.

November 2010

·         20 november: knallend lustrumfeest van RV Pampus met heerlijke hapjes en drankjes, leuke prijzen (loterij) en heerlijke swingmuziek! Een feest om naar uit te kijken dus reserveer deze avond alvast in je agenda.

·         Bekendmaking winnaar van de fotowedstrijd. Foto's kun je tot 31 oktober inleveren bij Nuray Gul (e-mail: nuray.jwvw@gmail.com)

 

Mijn mooiste herinnering aan RV Pampus...

 

Inne Bruinsma:

De beste herinneringen liggen bij mij toch bij de marathons bij mooi weer. Wat mij er altijd in aan heeft gesproken is het feit dat je elkaar door de moeilijke momenten heen help. Iedereen krijgt tijdens de tocht een dip, soms zit iemand er behoorlijk doorheen.... Ik herinner me dat Collin in de voorlaatste etappe van de Hart van Holland Marathon (2006) de man met de hamer meerdere malen was tegengekomen. Een laatste stroopwafel bracht uitkomst. Ik denk dat Collin dat nog wel weet.

Een sociaal gebeuren dat roeien. En dat geldt zeker voor de marathons!

 

 

 

 

 

 

Marcia van Aarsen:

De eerste: 11 stedentocht 2006, samen met Adri. Achteraf één van de leukste herinneringen die ik aan hem heb. Adri was mijn maatje in roeiland. Hij heeft mij beter leren roeien. Hij heeft mij ertoe aangezet kamprechter te worden. Hij maakte mij gek voor het wedstrijdroeien. Hij schreef ons in voor de allereerste marathon. Hij verzon de gekste dingen, en kreeg het nog voor elkaar ook. 

Postuum zijn afgelopen zomer Adri's favorieten op de Bosbaan verroeid tijdens de slotwedstrijden. Twee metten natuurlijk, waaronder zijn eigen boot met de Boeklings en met Laga. En een volle baan met mixed junioren achten, waar Jan Willem van der Wal als starter een spektakel van heeft gemaakt waarvan Adri gesmuld zou hebben. Maar weinig kamprechters konden begrijpen wat er gebeurde, maar ik wist meteen wat erachter zat :-)

De tweede: Hart van Holland, ook 2006. Een team met een enorm saamhorigheidsgevoel. Een prachtige omgeving, en bijzonder om langs Nijenrode te varen, waar ik ooit college heb gelopen.

Tot slot: geen Pampus foto, maar achten op de Hofvijver voor Kika, vol in de remmen na de finish, anders stuiteren ze tegen het vlot aan. Als kamprechter kom je soms op heel bijzondere plaatsen. 

En dan mis ik nog kamperen met zijn allen in Aalborg,  ook dat was iets bijzonders, maar heb ik geen digitale foto's van.

 

 

 

 

 

Evelien Navis:

“Pijn is fijn”

Ik ben Evelien Navis. Ik begon als jeugdroeier en heb vervolgens drie jaren wedstrijd geroeid. Nu probeer ik mijn drukke diergeneeskunde studie te combineren met sport, hoewel dat een  bijna onmogelijke opgave lijkt.

Mijn recept voor een succesvolle en geweldige roeitijd is:

-          1 coach: op een dag melde Adri mij dat hij een coach voor mij gevonden had. Het was Adriaan Wisse uit Amersfoort. Hij was kleiner dan Adri maar kon toch zonder toeter de Vaart overschreeuwen. Hij kwam elk weekend en zo nodig ook nog doordeweeks helemaal uit Amersfoort om mij te trainen. Tijdens alle wedstrijden reed hij mee op zijn coachfiets en camera + tasje op de rug. Als ik uitgezet werd zei hij altijd: “Zet ’m op, schoonheid.”

-          1 boot: mijn eerste Tromp Boat Race voer ik in het Gouden eiland met whisky kurken als doppen. Ik was eigenlijk wel wat licht voor de boot maar hij lag heerlijk stabiel. Toen ik beter werd mocht ik in de Kolibrie. Tot op de dag van vandaag vind ik die slanke, iele boot het mooist. Zoveel pijn heb ik geleden in die boot, maar ook zoveel keer ben ik samen met de Kolibrie als eerste over de streep gekomen. De boot reageert op de kleinste beweging.

-          Mede roeiers: het eerste wedstrijd jaar had ik geen trainingmaatjes. Ik werd alleen gecoacht door Adriaan, geen haal kon ik ontsnappen aan zijn kritische blik. Daar kwam verandering in toen eerst Bart Steesma en later ook Jesper Verhey, Thijmen Boekling en Kees Ketting mee trainden. Ik heb zoveel gelachen met de jongens en we hebben een heerlijk trainingsseizoen gehad. In het begin ging ik natuurlijk nog harder, maar naarmate de jongens beter werden gingen ze mij voorbij. Het is fijn om de trainingspijn met elkaar te kunnen delen, we trokken de gekste en verbeten blikken als we elkaar passeerden tijdens een brug tot brug race huiswaarts.

-          Slabbertjes: dat zijn afgeknipte fietsbanden met een touwtje erdoorheen en indien Adriaan echt sadistisch was maakte hij er ook nog een gaatje in. Die slabbertjes bind je dan om je boot. Ik heb een hekel aan krachttraining maar van slabbertjes krijg ik niet genoeg. De druk die op je benen en armen komt is enorm. Je spieren voelen zo lekker na een training.

-          1 hoogtepunt: eigenlijk heb ik zoveel mooie momenten meegemaakt dat ik niet kan kiezen. Toen ik voor het eerst in de kolibrie mocht, of toen ik voor het eerst meiden versloeg die ik eigenlijk veel beter vond dan ik. Ik stond versteld van mijn eigen lichaam, ik begrijp nog steeds niet hoe ik het voor elkaar kreeg. Het hoogtepunt dat ik in mijn roeicarrière ken begon in mijn laatste wedstrijdseizoen. Bij de Hel van het Noorden werd ik tegen alle verwachtingen in 5de. Hoewel ik superslecht ben op de ergometer werd ik dan toch uiteindelijk pas in juni/juli geselecteerd voor de Coupe de la Jeunesse. Zo behaalde ik in Augustus 2007 een zilveren medaille in Varese.

-          Doorzettingsvermogen: toen ik begon was ik een klein krom zittend, prikhalend meisje maar opgeven was geen optie. Ik weet niet wat Adriaan in mij zag en hoe hij het voor elkaar gekregen heeft, maar in mijn laatste wedstrijd seizoen was ik een technische diesel die een dodelijk eindsprint had en mijn bovenbenen waren zo breed geworden dat ik nieuwe broeken bleef kopen.  Hoewel ik van nature behoorlijk eigenwijs ben heb ik altijd naar Adriaan geluisterd. Als hij zei dat ik het kon, ging ik ervan uit dat het ook mogelijk was. Misschien is het vreemd maar ik was bereid te sterven, het liefst elke 250m van een wedstrijd als ik dan maar wel als eerste over de finish kwam. Als ik als eerste over de finish kwam, dan vergat ik zo weer alle pijn, vooral de pijn die mijn astmatische longen mij vaak bezorgde.

       

Mocht je dit recept ook willen proberen dan raad ik je aan om vooral veel plezier te houden in het roeien. Verder zou ik je aanraden het lijden in een boot te gaan zien als een beloning voor je harde werk. Het is moeilijk uit te leggen aan niet-wedstrijdroeiers maar pijn is fijn. Je moet niet bang zijn om door je pijngrens te gaan, want na die pijngrens is er slechts een waas van endorfine en adrenaline die je in staat stelt dingen te doen die je niet voor mogelijk hield.

Pampus en Adriaan heel erg bedankt!    

  

 

 

Mirjam Frèrejean:

Een goede herinnering aan de laatste Head of the river. Tijdens het ontspannen terug roeien naar Amsterdam blijkt uit de foto dat iedereen tevreden in de boot zit. Na gedane arbeid is het duidelijk goed rusten! (maart 2009)

 

 

 

 

 

 

 

Sloeproeien in Zeeland: da's nog eens een brede boot! (sept 2008)

 

 

 

 

 

 

 

 

Tjerk Zitman (één van onze oud-voorzitters)

Tjerk Zitman volgde Anton van Dooren op als voorzitter en heeft een grote rol gespeeld bij de totstandkoming van de bouw van het huidige clubgebouw.

“Eén zin is al genoeg” was de bescheiden toevoeging aan het verzoek om mijn mooiste herinnering aan Pampus te verwoorden. Dat verzoek kwam van de man die mij heeft leren roeien en die ik alleen al daarom waardeer. Welke herinnering aan Pampus zou mooier kunnen zijn dan dat je daar hebt leren roeien?

Het is nu ongeveer twintig jaar geleden dat ik lid ben geworden van Pampus. Door verhuizing in verband met werk is daar zo’n dertien jaar later een einde aan gekomen. In ieder geval in die dertien jaar heeft Pampus een stormachtige ontwikkeling doorgemaakt en ik prijs me oprecht gelukkig dat ik dat als lid en ook als bestuurder van dichtbij heb mogen meemaken. Pampus heeft zich in die periode in diverse opzichten op de kaart gezet. Voor zover ik dat van een afstand heb kunnen waarnemen, is dat in de periode daarna minstens zo hard doorgegaan.

Natuurlijk zijn er voorvallen aan te wijzen die in die dertien jaar in emotionele of hilarische zin substantieel boven het maaiveld hebben uitgestoken. Eén daarvan was de eerste toertocht waaraan ik heb meegedaan. Onderweg staken we met de Barre Bruinvis (als ik me goed herinner) het Amsterdam-Rijnkanaal over. Nauwelijks halverwege doorkliefden we een hekgolf die daar achteloos door een binnenvaartschip was achtergelaten. Eerst waren er de spetters op mijn rug en even later zag ik tussen mijn knieën een verzopen pakketje dobberen dat eerder die ochtend was bedoeld als mijn lunchpakket. Ik zou mij de rest van die dag tevreden moeten stellen met de fles water die nog ergens in de buurt van de boeg dreef, ware het niet voor die waarlijk schattige dames uit Wassenaar. Traag maar gedisciplineerd navigeerden zij een spiksplinternieuwe C4 naar een landingsplaats, slechts enkele tientallen meters van waar wij waren neergestreken voor de lunch. De dames hadden onmiskenbaar een fijne neus. In tegenstelling tot ons weilandje lag er op dat van hen geen enkele koeienvla. Gekleed in smetteloos wit spreidden zij een kleed uit op het gras en vleiden zich daarop neer om koffie te drinken uit porseleinen kopjes die ze voor de gelegenheid hadden meegenomen. Uit een picknickmand haalden ze een stapel plastic kuipjes waarvan de bodem een soort theezakje was, maar dan gevuld met gemalen koffie. Die zetten ze op de kopjes en schonken er heet water uit een thermoskan in. Ze hadden zo’n medelijden met mijn verweekte boterhammetjes dat ze mij één van hun kopjes aanboden. Dat was heel lief. Bij hun volgende stop zouden ze één schoon kopje tekort komen.

Waar ik een enigszins pijnlijke herinnering aan heb overgehouden, is de Linge-regatta. Het was prachtig weer, eigenlijk een beetje te warm, maar wel heel lekker zonnig. Ik had me verheugd op een recreatief tochtje over de Linge en me voorgenomen om onderweg foto’s te maken van de fauna die zich langs de oever van deze idyllische rivier schuil hield. Pas toen ik mij bij de organiserende vereniging in Leerdam bij mijn teamgenoten voegde, bleek dat ik een erbarmelijke inschattingsfout had gemaakt: “Wat moet jij met een fototoestel? We gaan hier een wedstrijd roeien!” Het team was verdeeld in 2 ploegen die elk 30km voor hun rekening zouden nemen ... in de Tonnekreek. Ook bij diverse 11-stedentochten heeft die boot zich uitstekend bewezen. Ik mocht met de eerste ploeg mee om volledig uitgerangeerd terug te komen en plaats te maken voor de tweede ploeg. Wel een uur lang heb ik onder aan de dijk van de Linge gelegen omdat elke poging om op te staan werd beloond met kramp in ongeveer elke spier waar ik me van bewust was en niet te vergeten het hoongelach van een tweetal vadsige EHBO-ers die leedvermaak blijkbaar hoger in het vaandel hadden dan eerste of welke hulp dan ook.

Hoewel ik met veel plezier aan dit soort situaties kan terugdenken, zit mijn mooiste herinnering aan Pampus daar niet bij. Mijn mooiste herinnering zit niet in een evenement, realiseer ik me, maar betreft de mensen die in de dertien jaar dat ik erbij heb mogen zijn, aan Pampus hebben gebouwd. Dat bedoel ik heel letterlijk. In het laatste decennium van de vorige eeuw is Pampus aanzienlijk volwassener geworden. Dat groeiproces is begin jaren 90 van de vorige eeuw in gang gezet met een bestuurlijke visie op de toekomst van de vereniging. Naast ‘best leuk’ is zo’n visie volstrekt waardeloos als die niet wordt gedragen door de leden. Dat draagvlak was er gelukkig wel. Heel veel mensen hebben zich jaren achtereen als vanzelfsprekend, naar beste kunnen en volledig onbaatzuchtig ingezet voor de vereniging, ieder op z’n eigen manier. Waar vind je zoveel toewijding? Zulke inzet verdient veel waardering en respect. Dankzij die mensen heb ik een echt prachtige tijd gehad bij Pampus en de herinnering daaraan zal mij nooit loslaten.

Frank Roos (oud secretaris)

Frank was destijds journalist bij het Flevo Parool en hij regelde het dat dit blad een wervingsposter bij ons sponserde. Misschien heeft Frank die poster nog. Op die poster stond een wervingsslogan, die mij nogal aansprak. Er stond een foto van een vier op met de tekst 'Soms maakt Pampus water, maar meestal koffie'.  Het geeft de sfeer van die tijd aan. De kwaliteit van de boten was niet om over naar huis te schrijven, maar de gezelligheid van een kop koffie was er altijd, ook al hadden we geen clubhuis, maar alleen een loods. 

In het mapje papieren herinneringen dat ik van de club bewaar, zit een ledenlijst met twintig namen. Hij dateert van 1987. Uit datzelfde jaar bewaar ik een paar brieven uit Bonn. Ze kwamen destijds van Manfred Keppler, zijn zoon en een groep jonge roeiers die kennelijk een beetje uitgekeken waren op de Rijn.

Begin juli 1987 deed Keppler onze club het verzoek in Almere een skiffkamp te mogen houden. Wij waren hem aanbevolen door de Nederlandse roeibond. En of ze nu volgende maand een week bij ons konden komen roeien. Ik houd wel van dat soort verrassingen en bovendien waren we al trots op de ideale ligging van onze roeilocatie, maar onze club was er niet helemaal klaar voor. Ik zei toch al dat we twintig leden hadden, één loods – de achterste – en gelukkig een steiger.

Natuurlijk overlegde ik met twee andere bestuursleden, en polste een paar leden met wie ik roeide. De slotsom was dat we het maar moesten doen, waarbij mijn argument dat onze club dan wellicht ook eens in Bonn op de Rhein zou kunnen roeien, enig gewicht in de schaal legde. Inmiddels was er al een ongeduldige tweede brief van Herr Keppler.Dat er 35 jongeren op ons gras kwamen kamperen was nog wel te overzien. Voor de zekerheid vroeg ik de gemeente om toestemming. Maar het grootste probleem waren de sanitaire voorzieningen. Had ik al verteld dat we nog niets hadden wat op een clubhuis leek? Er was in onze loods niet één toilet…

Het was een heel gedoe om mobiele wc-cabines en wasvoorzieningen te regelen, want de Dixies waren nog niet talrijk. En dan moest er ook aan- en afvoer van water komen. Onze kleine club durfde ik niet met het financieel risico van het dure sanitair op te zadelen, dus vroeg ik Herr Keppler een schriftelijke bevestiging van die order. In het pre-e-mailtijdperk gingen daar veel dagen overheen.Ik vond het dan ook een mirakel toen ik op maandag 24 augustus uit mijn werk kwam en op de ‘camping’ ging kijken. Een vrolijke, ongedwongen club jongeren, die volop roeiden en zich prima vermaakten. En ja, het toilet stond er ook. Het was precies die ochtend afgeleverd.

Het werd een bijzondere week, waarbij we ’s avonds thuis nog wel eens bezoek kregen van campinggasten die om iets verlegen zaten of hulp nodig hadden. Het is allemaal prima verlopen en we kregen zelfs met kerst nog bedankbrieven uit Bonn. Oh ja, en natuurlijk had ik nog wel eens laten vallen, dat een roeiweekend op de Rijn ons ook wel wat leek.Dat bleek te regelen. De Bonner roeiclub kwam een jaar later graag opnieuw. Deze keer met vijftig man. En ze hadden een verrassing voor me: een origineel bord dat tot voor kort op een brug boven de rivier stond en in reflecterende letters ‘Rhein’ vermeldde. Het ligt nog op zolder en ik wil het bij de lustrumviering graag aan Pampus overdragen.

 

 

Lustrumgadgets

Ter ere van het lustrumjaar zijn er speciale Pampus-lustrumartikelen te koop!

Lustrummok voor € 3,50 (2 mokken voor € 6,50, 4 mokken voor € 12,50 en 6 mokken voor € 18,50).

Een lustrumtas voor al je roeispullen voor € 14,50 en een lustrumcap (reuzehandig in de boot!) voor € 3,50.

Je kunt de lustrumartikelen kopen op de roeivereniging op aangegeven momenten (o.a. tijdens de OCC-wedstrijden) - je kunt ook even een berichtje sturen naar Jeannette Disseldorp (e-mail:jeannette_disseldorp@hotmail.com)

Wees er snel bij want OP = OP!

 

 

 

CWW Paginas Overzicht